Upadłość konsumencka to sprawdzony sposób na uwolnienie się od długów. Korzystają z niej osoby zadłużone, które nie mogą spłacić zaciągniętych pożyczek oraz kredytów albo zobowiązań wobec kontrahentów z prowadzonej kiedyś działalności gospodarczej. Nawet obejmuje zobowiązania wobec ZUS i Urzędu Skarbowego. Jednak czy naprawdę warto korzystać z upadłości konsumenckiej? Continue reading „Jakie są zalety upadłości konsumenckiej?”
Upadłość konsumencka. Co musisz o niej wiedzieć?
Upadłość konsumencka jest ogłaszana w postępowaniu sądowym, wszczętym na wniosek dłużnika, będącego osobą fizyczną, nie prowadzącą działalności gospodarczej. To rozwiązanie prawne dedykowane dla osób, które w wyniku różnych okoliczności utraciły płynność finansową i stały się niewypłacalne wobec swoich wierzycieli.
Kiedy można wystąpić z wnioskiem o upadłość?
Z wnioskiem o upadłość konsumencką może wystąpić osoba, posiadająca zadłużenia, których nie jest w stanie spłacać od co najmniej 3 miesięcy. Ponadto dochody dłużnika muszą być niewystarczające na pokrycie zobowiązań wobec wierzycieli i kosztów utrzymania własnego i rodziny.
Co będzie analizowane w trakcie postępowania sądowego?
Sąd przede wszystkim przyjrzy się dokładnie sytuacji finansowej dłużnika, przeanalizuje posiadany majątek, zaciągnięte zobowiązania i ich wielkość, a także przychody i koszty utrzymania dłużnika za okres ostatnich 6 miesięcy. Po ogłoszeniu upadłości, do zarządzania majątkiem dłużnika zostanie wyznaczony syndyk.
Co może zrobić syndyk?
Przejmuje on majątek i zarządza nim, doprowadzając do likwidacji (sprzedaży) tych części majątku, które są w stanie pokryć całość lub część zobowiązań wobec wierzycieli. Sprzedaż może dotyczyć zarówno nieruchomości, jak i udziałów w nich oraz posiadanych ruchomości, np. samochodów, biżuterii, antyków. Ma on prawo uzyskać od Urzędu Skarbowego informacje o sytuacji finansowej dłużnika. Syndyk powiadamia też o upadłości banki i firmy, z którymi upadły dokonuje rozliczeń finansowych.
Należy pamiętać, że syndyk ma prawo zająć 50% wynagrodzenia za pracę, nie więcej jednak niż aktualna kwota minimalnej płacy. Dokonuje on również przejęcia korespondencji prywatnej upadłego i przesyła mu te listy, które nie są związane z prowadzonym postępowaniem upadłościowym.
Czy upadłość konsumencka zawsze kończy się oddłużeniem?
Ciężka sytuacja finansowa i życiowa osoby, posiadającej zadłużenie, może doprowadzić do jej całkowitej niewypłacalności. Wyjściem z tej sytuacji może być upadłość konsumencka, dążąca do oddłużenia osoby fizycznej.
Na czym polega oddłużenie w upadłości konsumenckiej?
Celem każdego procesu oddłużenia jest całkowite wyjście z długów i przywrócenie stabilności finansowej i wypłacalności osoby fizycznej. W postępowaniu upadłościowym zobowiązania wobec wierzycieli zasadniczo są pokrywane z likwidacji majątku upadłego. Syndyk, rozporządzający majątkiem z ramienia sądu, dąży do likwidacji składników majątku, których wartość sprzedaży może pokryć całość lub część zadłużenia. Sprzedać można np. nieruchomość należącą do upadłego, pojazdy, prawa do współwłasności nieruchomości, antyki, zabytki, biżuterię. Jeżeli likwidacja majątku pokryje całe zobowiązania, sprawa praktycznie się kończy, dłużnik zostaje w całości oddłużony.
Możliwe decyzje sądu w sprawie oddłużenia osoby fizycznej
Podczas przygotowania do postępowania upadłościowego, syndyk przekazuje sądowi właściwe informacje na temat stanu majątku upadłego oraz możliwości jego likwidacji. Jeżeli likwidacja nie pokrywa w całości zobowiązań lub dłużnik nie posiada majątku ani innych możliwości zaspokojenia roszczeń wierzycieli, sąd może:
- ustalić harmonogram planu spłaty wierzycieli;
- umorzyć zobowiązania bez planu spłaty, jeśli dłużnik jest trwale niezdolny do dokonywania wpłat;
- warunkowo umorzyć plan spłaty, gdy dłużnik okresowo nie ma możliwości realizacji spłat;
- odmówić ustalenia planu spłaty.
Odmowa oddłużenia występuje w sytuacji, gdy sąd uzna, że dłużnik umyślnie oraz celowo doprowadził do swojej sytuacji niewypłacalności, zwiększając zadłużenie w pełni świadomie poprzez zawieranie kolejnych zobowiązań i trwonienie majątku.
Syndyk – kto to właściwie jest?
W momencie, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorstwo staje się niewypłacalne i traci płynność finansową, może w postępowaniu sądowym ogłosić upadłość. W takiej sytuacji sąd wyznacza syndyka masy upadłości.
Kim jest syndyk?
Nie jest on stroną postępowania upadłościowego, ale w imieniu sądu przejmuje zarząd nad majątkiem upadłego i podejmuje niezbędne działania, mające na celu spłatę wierzycieli upadłego. Oddłużenie upadłego (w przypadku upadłości konsumenckiej) lub zaspokojenie wierzycieli (upadłość gospodarcza) następuje w wyniku likwidacji majątku lub sprzedaży jego części.
Syndykiem może zostać osoba fizyczna, posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych albo spółka handlowa, spełniająca wymogi art. 157 prawa upadłościowego. W obu przypadkach obowiązkowe jest posiadanie licencji doradcy restrukturyzacyjnego.
Rola syndyka w postępowaniu upadłościowym
W trakcie pełnienia swojej funkcji w postępowaniu upadłościowym, syndyk przejmuje majątek upadłego, zarządza nim i zabezpiecza przed zniszczeniem/przejęciem oraz doprowadza do likwidacji, zaspokajającej wierzycieli. Sporządza on także ich listę, poszukuje majątku upadłego i odzyskuje go. Syndyk określa plan podziału funduszów masy upadłości i przygotowuje plan spłaty wierzycieli (dla upadłości konsumenckiej).
W ramach zarządu majątkiem syndyk przejmuje wszelkie składniki majątku, w tym pieniądze na rachunkach bankowych, ruchomości i nieruchomości. Informuje on o upadłości banki oraz wszelkie instytucje, z którymi upadły w jakikolwiek sposób rozliczał się przed ogłoszeniem upadłości. Syndyk ma również prawo przejąć korespondencję firmową oraz prywatną upadłego. Jeżeli upadłemu naprawdę zależy na wyjściu z kryzysu finansowego, w jakim się znalazł, powinien zaufać syndykowi i współpracować z nim w pełnym zakresie.
Wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej po nowelizacji z 24 marca 2020r.
Wniosek o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (potocznie zwany konsumenckim) dla swej skuteczności winien spełniać wymogi formalne pisma procesowego wynikające z art. 126 Kodeksu postępowania cywilnego, którego przepisy stosuje się tu odpowiednio, jak i szczególne wymogi formalne przewidziane regulacjami prawa upadłościowego.
Przede wszystkim wniosek należy złożyć na urzędowym formularzu, którego wzór został określony w drodze rozporządzenia przez Ministra Sprawiedliwości (i tu uwaga praktyczna – wzór został zmieniony rozporządzeniem z dnia 18 marca 2020 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie określenia wzorów formularzy wniosku o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej). Aktualnie obowiązujący wzór formularza dostępny jest do pobrania na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości w zakładce załatw sprawę -> pobierz formularz lub informację.
Wniosek podlega opłacie w kwocie 30,00 zł i nie ma tu znaczenia, czy składa go sam dłużnik, czy też wierzyciel uprawniony do złożenia wniosku.
Warunkiem koniecznym do merytorycznego rozpoznania wniosku jest jego prawidłowe uzupełnienie: należy wypełnić bądź zakreślić każdą niezaciemnioną rubrykę wniosku, jak również zakreślić każdą wolną przestrzeń pozostającą po wpisaniu treści. Z uwagi na ograniczoną przestrzeń sugerowane jest wypełnienie wniosku elektronicznie, jednakże nie jest to warunek niezbędny. Można czynić to więc również pismem ręcznym.
Prawidłowo wypełniony wniosek wraz z jego odpisem (tzn. drugim egzemplarzem) wysyła się drogą pocztową lub składa na biurze podawczym właściwego dla naszego zamieszkania (nie zameldowania!) Sądu Rejonowego rozpoznającego sprawy upadłościowe (warto przed tą czynnością zweryfikować na stronie internetowej sądu jego właściwość, tzn. jakimi sprawami i z jakiego terenu zajmuje się dany sąd). Można zatem wskazać sąd, w którego właściwości zamieszkuje dłużnik (np. będąc najemcą lokalu lub korzystając z lokalu udostępnionego mu przez członka rodziny) a nie w której jest zameldowany.
W obecnym stanie prawnym, po nowelizacji prawa upadłościowego z 24 marca 2020 r. zawierającej uchylenie stosowania art. 4914 Pr. Up., Sąd ma bardzo ograniczone możliwości oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości konsumenckiej. Aktualnie jedynymi przesłankami uniemożliwiającymi ogłoszenie upadłości konsumenckiej jest posiadanie statusu przedsiębiorcy oraz brak występowania stanu niewypłacalności.
Ustawodawca dokonując zmian prawa upadłościowego kierował się m. in. chęcią likwidacji tzw. turystyki upadłościowej. Przed nowelizacją z 24 marca 2020r. stosunkowo często zdarzało sie, iż dłużnik któremu odmówiono ogłoszenia upadłości w jednym sądzie dokonywał zmiany swojego adresu zamieszkania (w praktyce często tylko teoretycznie) i ponownie składał wniosek w obszarze właściwości innego sądu (szczególnie liberalny w kwestii ogłaszania upadłości był Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie). Konsekwencją tego stanu było ogromne obłożenie ośrodków sądowych w dużych miastach (uchodzących za liberalniejsze od innych).
Obecnie wobec uchylenia przesłanek negatywnych ogłoszenia upadłości zjawisko turystyki upadłościowej winno ulec znacznemu zmniejszeniu. Jednakowoż błędnym jest myślenie, iż ogłoszenie upadłości równoznaczne jest z umorzeniem naszych długów. Etap badania moralności płatniczej dłużnika przerzucony został w obecnym stanie prawnym na koniec postępowania upadłościowego, z czego wielu dłużników (a nawet upadłych) nie zdaje sonie jeszcze sprawy.
Dobrą wizualizacją obecnego i poprzedniego stanu prawnego jest figura geometryczna trójkąta (lub lejek). Przed nowelizacją z 24 marca 2020 r. trójkąt był w klasycznym położeniu (na wejściu istniało wąskie gardło, trudno było uzyskać ogłoszenie upadłości, ale niemalże każde ogłoszenie upadłości w praktyce oznaczało szerokie możliwości umorzenia części lub całości zobowiązań na koniec postępowania) natomiast obecnie trójkąt jest w odwróconym położeniu (na wstępie szerokie gardło lejka umożliwia niemal każdemu, kto złoży wniosek ogłoszenie upadłości, ale w dalszym toku wskutek zwężenia lejka nie każdy upadły na końcu postępowania zostanie oddłużony).
O dalszych procedurach w upadłości konsumenckiej będzie można poczytać w następnych wpisach.
Prawnik radzi – 09.07.2019 r.
Prawo restrukturyzacyjne
Czy są jakieś czynności w postępowaniu restrukturyzacyjnym, które mógłby wykonać dłużnik wymagające zgody rady wierzycieli?
Prawo restrukturyzacyjne zawiera rozdział specjalnie poświęcony radzie wierzycieli. Są to przepisy art. 121-139, choć i w innych miejscach ustawy znaleźć można regulacje odnoszące się do poruszanej problematyki.
Stosownie do art. 129 ust. 1, zezwolenia rady wierzycieli pod rygorem nieważności wymagają następujące czynności dłużnika albo zarządcy:
- obciążenie składników masy układowej lub sanacyjnej hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym lub hipoteką morską w celu zabezpieczenia wierzytelności nieobjętej układem;
- przeniesienie własności rzeczy lub prawa na zabezpieczenie wierzytelności nieobjętej układem;
- obciążenie składników masy układowej lub sanacyjnej innymi prawami;
- zaciąganie kredytów lub pożyczek;
- zawarcie umowy dzierżawy przedsiębiorstwa dłużnika lub jego zorganizowanej części lub innej podobnej umowy.
Z kolei w myśl ust. 2, zezwolenia rady wierzycieli pod rygorem nieważności wymaga również sprzedaż przez dłużnika nieruchomości lub innych składników majątku o wartości powyżej 500 000 zł.
Rada wierzycieli może udzielić zezwolenia na zawarcie umowy kredytu lub pożyczki lub ustanowienie zabezpieczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, jeżeli jest to niezbędne do zachowania zdolności do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania restrukturyzacyjnego i zobowiązań powstałych po jego otwarciu lub zawarcia i wykonania układu oraz zostało zagwarantowane, że środki zostaną przekazane dłużnikowi i wykorzystane w sposób przewidziany przez uchwałę rady wierzycieli, a ustanowione zabezpieczenie jest adekwatne do udzielonego kredytu lub pożyczki.
Czynności, o których mowa w ust. 1, dokonane za zezwoleniem rady wierzycieli nie mogą być uznane za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości (o ile po restrukturyzacji dojdzie do ogłoszenia upadłości).
Zdarzają się sytuacje, że w danym postępowaniu nie jest ustanowiona rada wierzycieli. Wówczas zgodnie z art. 139 Prawa restrukturyzacyjnego czynności zastrzeżone dla rady wierzycieli wykonuje sędzia-komisarz. Wykonuje on również czynności zastrzeżone dla rady wierzycieli, jeżeli nie wykona ona ich w terminie wyznaczonym przez sędziego-komisarza.
Prawo upadłościowe – ustalanie składu masy upadłości
Jak ustala się skład masy upadłości w postępowaniu upadłościowym?
Zgodnie z art. 69 ust. 1 Prawa upadłościowego ustalenie składu masy upadłości następuje przez sporządzenie spisu inwentarza oraz spisu należności. W spisie inwentarza syndyk ujmuje prawa, objęte ruchomości, nieruchomości oraz środki pieniężne zgromadzone w kasie i na rachunkach bankowych. Spis należności sporządza się na podstawie ksiąg upadłego oraz dokumentów bezspornych.
Jeżeli syndyk na podstawie ksiąg upadłego oraz dokumentów bezspornych ustali, że w skład masy upadłości wchodzą ruchomości, nieruchomości oraz środki pieniężne, których syndyk nie objął, sporządza ich spis. W miarę ich obejmowania albo uzyskiwania ich równowartości syndyk składa uzupełnienie spisu inwentarza. Zasadę tę stosujemy odpowiednio do składników majątkowych, których syndyk nie objął na skutek czynności bezskutecznych.
Wraz ze spisem inwentarza dokonuje się oszacowania majątku wchodzącego do masy upadłości. Z praktycznego punktu widzenia bardzo ważna jest regulacja, w myśl której domniemywa się (domniemanie wzruszalne), że rzeczy znajdujące się w posiadaniu upadłego w dniu ogłoszenia upadłości należą do majątku upadłego.
Oddzielna grupa przepisów (art. 70-74 Pr. up.) dotyczy wyłączenia z masy upadłości. Zasadą jest, iż składniki mienia nienależące do majątku upadłego podlegają wyłączeniu z masy upadłości.
Przepisów o wyłączeniu z masy upadłości nie stosuje się do rzeczy, wierzytelności i innych praw majątkowych przeniesionych przez upadłego na wierzyciela w celu zabezpieczenia wierzytelności. Do przedmiotów tych oraz do zabezpieczonych w ten sposób wierzytelności stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące zastawu i wierzytelności zabezpieczonych zastawem.
W razie zbycia przez upadłego mienia, które podlega wyłączeniu, świadczenie otrzymane za zbyte mienie wydaje się osobie, do której mienie to należało, jeżeli świadczenie jest wyodrębnione w masie upadłości. Z kolei w razie zbycia przez syndyka mienia, które podlegało wyłączeniu, osoba, do której prawo to należało, może żądać wydania świadczenia wzajemnego uzyskanego w zamian za to mienie. Jeżeli omawiane świadczenie nie zostało spełnione przed zgłoszeniem żądania wydania, prawo do świadczenia przechodzi na mającego prawo do wyłączonego mienia.
Osoba, której przysługuje prawo do mienia podlegającego wyłączeniu, może żądać jego wydania lub świadczenia wzajemnego za jednoczesnym zwrotem wydatków na utrzymanie tego mienia lub na uzyskanie świadczenia wzajemnego poniesionych przez upadłego lub z masy upadłości.
W razie oddalenia wniosku o wyłączenie z masy upadłości wnioskodawca może w drodze powództwa żądać wyłączenia mienia z masy upadłości.
Prawnik radzi – 02.07.2019 r.
Prawo restrukturyzacyjne
Czy jeśli moja spółka jest już bankrutem to może skorzystać z restrukturyzacji, czy też musi złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości? Widzę szanse na zrestrukturyzowanie firmy i wyjście z kłopotów ale nie wiem czy na tym etapie jest to prawnie dopuszczalne.
Przepisy dotyczące podstawy otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego są w tym względzie przyjazne dla dłużnika. Okazuje się bowiem, że w myśl art. 6 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego postępowanie restrukturyzacyjne może być prowadzone wobec dłużnika niewypłacalnego lub zagrożonego niewypłacalnością. Zatem można być już nawet niewypłacalnym, a nie tylko zagrożonym niewypłacalnością.
Przez dłużnika niewypłacalnego należy rozumieć dłużnika niewypłacalnego w rozumieniu ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 2344, z późn. zm.). Z kolei przez dłużnika zagrożonego niewypłacalnością należy rozumieć dłużnika, którego sytuacja ekonomiczna wskazuje, że w niedługim czasie może stać się niewypłacalny.
Zwracam uwagę na to, że o ile ustawa nie stanowi inaczej, to postępowanie restrukturyzacyjne wszczyna się na wniosek restrukturyzacyjny złożony przez dłużnika. Przez wniosek restrukturyzacyjny należy rozumieć wniosek o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego oraz wniosek o zatwierdzenie układu przyjętego w postępowaniu o zatwierdzenie układu.
Stosownie do art. 8 Pr.restr. sąd odmawia otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, jeżeli skutkiem tego postępowania byłoby pokrzywdzenie wierzycieli.
Sąd odmawia otwarcia postępowania układowego lub sanacyjnego również, jeżeli nie została uprawdopodobniona zdolność dłużnika do bieżącego zaspokajania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu.
Przedawnienie roszczeń pracowniczych
Pracodawca zalega mi z zapłatą dwóch pensji ale na razie nie chcę robić mu sprawy sądowej. W jakim terminie przedawniają się roszczenia pracownika wobec pracodawcy o zaległe pensje i za godziny nadliczbowe?
Zgodnie z regułą wyrażona w art. 291 § 1 Kodeksu pracy roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.
Inaczej rzecz wygląda jeśli chodzi o roszczenia wobec pracownika albowiem roszczenia pracodawcy o naprawienie szkody, wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, ulegają przedawnieniu z upływem 1 roku od dnia, w którym pracodawca powziął wiadomość o wyrządzeniu przez pracownika szkody, nie później jednak niż z upływem 3 lat od jej wyrządzenia.
Zasadę tę stosuje się także do roszczenia pracodawcy, o którym mowa w art. 611 (tzn. o odszkodowanie w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 11) oraz w art. 1011 § 2 (dot. naruszenia zakazu konkurencji).
Jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, do przedawnienia roszczenia o naprawienie tej szkody stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.
Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną.
Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem organu powołanego do rozstrzygania sporów, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą w trybie określonym w kodeksie przed takim organem, ulega przedawnieniu z upływem 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia lub zawarcia ugody.
Roszczenia przedawnionego nie można dochodzić, chyba że ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, zrzeka się korzystania z przedawnienia; zrzeczenie dokonane przed upływem przedawnienia jest nieważne.
Bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na czas trwania przeszkody, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może dochodzić przysługujących mu roszczeń przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów.
Kodeks spółek handlowych
Które spółki są spółkami handlowymi?
Zgodnie z art.1 § 2 K.s.h. spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczona odpowiedzialnością i spółka akcyjna.
Tworzenie, organizacja, funkcjonowanie, rozwiązywanie, łączenie, podział i przekształcanie spółek handlowych uregulowane są w Kodeksie spółek handlowych (K.s.h.).
Prawnik radzi – 25.06.2019 r.
Odpowiedzialność pracownika
Pracodawca powierzył pracownikowi narzędzia budowlane (m.in. piłę spalinową, wkrętarkę i wiertarkę), które po zakończeniu prac miały być zwrócone do magazynu firmowego. Magazynier wydał je pracownikowi za pokwitowaniem. Czy pracodawca może pociągnąć pracownika do odpowiedzialności finansowej za zagubione przez pracownika narzędzia?
Sprawami odpowiedzialności materialnej pracowników zajmują się zwłaszcza art.114-127 Kodeksu pracy.
W myśl art. 124 § 1 K.p. pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:
1) pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2) narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,
odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.
Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.
Od powyższej odpowiedzialności pracownik może się uwolnić, jeżeli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia.
Niekiedy dochodzi do wspólnej odpowiedzialności. Zgodnie bowiem z art.125 § 1 K.p. na zasadach określonych w art. 124 pracownicy mogą przyjąć wspólną odpowiedzialność materialną za mienie powierzone im łącznie z obowiązkiem wyliczenia się. Podstawą łącznego powierzenia mienia jest umowa o współodpowiedzialności materialnej, zawarta przez pracowników z pracodawcą na piśmie pod rygorem nieważności.
§2. Pracownicy ponoszący wspólną odpowiedzialność materialną odpowiadają w częściach określonych w umowie. Jednakże w razie ustalenia, że szkoda w całości lub w części została spowodowana przez niektórych pracowników, za całość szkody lub za stosowną jej część odpowiadają tylko sprawcy szkody.
Do odpowiedzialności określonej w art. 124-126 stosuje się odpowiednio przepisy art. 117, 121, 1211 i 122. Chodzi w nich o wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności (np. w razie przyczynienia się do szkody przez pracodawcę lub osoby trzecie) oraz o możliwość ugodowego załatwienia sprawy. Pamiętajmy jednak o tym, że stosownie do art.122 K.p., jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, wówczas jest on obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości.
Upadłość konsumencka
Mam zobowiązania, których nie chcę ujawniać przy wniosku o ogłoszenie upadłości konsumenckiej. Liczę na to, że wierzyciel o nich zapomniał. Czy w razie mojej upadłości sąd umorzy mi zobowiązania alimentacyjne oraz te, o których celowo nie poinformuję sądu?
Zgodnie z art. 49121 Prawa upadłościowego po wykonaniu przez upadłego obowiązków określonych w planie spłaty wierzycieli sąd wydaje postanowienie o stwierdzeniu wykonania planu spłaty wierzycieli i umorzeniu zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości i niewykonanych w wyniku wykonania planu spłaty wierzycieli. Na postanowienie przysługuje zażalenie.
Jednak w myśl jego ust.2, nie podlegają umorzeniu zobowiązania o charakterze alimentacyjnym, zobowiązania wynikające z rent z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, zobowiązania do zapłaty orzeczonych przez sąd kar grzywny, a także do wykonania obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zobowiązania do zapłaty nawiązki lub świadczenia pieniężnego orzeczonych przez sąd jako środek karny lub środek związany z poddaniem sprawcy próbie, jak również zobowiązania do naprawienia szkody wynikającej z przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem oraz zobowiązania, których upadły umyślnie nie ujawnił, jeżeli wierzyciel nie brał udziału w postępowaniu.
Po wydaniu postanowienia o umorzeniu zobowiązań niedopuszczalne jest wszczęcie postępowania egzekucyjnego dotyczącego wierzytelności powstałej przed dniem ustalenia planu spłaty wierzycieli z wyjątkiem wierzytelności wynikających z zobowiązań, o których mowa w ust. 2. Ukrywanie zobowiązań może być zatem niebezpieczne dla dłużnika. Czym innym jest bowiem ogłoszenie upadłości, a czym innym umorzenie zobowiązań. Może się zatem zdarzyć, iż sąd ogłosi upadłość dłużnika ale na późniejszym etapie nie umorzy jego zobowiązań lub wierzyciel będzie uprawniony do prowadzenia egzekucji komorniczej. Warto takie kwestie omówić z doradcą restrukturyzacyjnym, który może szczegółowo wskazać jak rozwiązać tego typu kwestie.
Prawnik radzi – 18.06.2019 r.
Bezskuteczność czynności prawnych upadłego
Krótko przed ogłoszeniem upadłości dłużnik sprzedawał za bardzo niskie kwoty część swojego najatrakcyjniejszego majątku. Nawet również robił darowizny na rzecz kolegów i rodziny. Czy sprzedaż za symboliczne kwoty była skuteczna?
Prawo upadłościowe przewiduje bezskuteczność w stosunku do masy upadłości pewnych czynności z mocy prawa, czyli nie musi być o to wytaczany proces sądowy. Można zatem żądać ich wydania do masy upadłości. Chodzi o sytuacje wymienione w art.127 Prawa upadłościowego.
Zgodnie z jego ust.1, bezskuteczne w stosunku do masy upadłości są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej.
Zasadę tę stosuje się odpowiednio do ugody sądowej, uznania powództwa i zrzeczenia się roszczenia.
Co więcej, bezskuteczne są również zabezpieczenie i zapłata długu niewymagalnego dokonane przez upadłego w ciągu sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Jednak ten, kto otrzymał zapłatę lub zabezpieczenie, może w drodze powództwa lub zarzutu żądać uznania tych czynności za skuteczne, jeżeli w czasie ich dokonania nie wiedział o istnieniu podstawy do ogłoszenia upadłości.
Przytoczonych reguł nie stosuje się do zabezpieczeń ustanowionych przed dniem ogłoszenia upadłości w związku z terminowymi operacjami finansowymi, pożyczkami instrumentów finansowych lub sprzedażą instrumentów finansowych ze zobowiązaniem do ich odkupu, o których mowa w art. 85 ust. 1.
Stosunek pracy
Co decyduje o tym, że wiąże mnie z szefem stosunek pracy (umowa o pracę) a nie stosunek cywilnoprawny (np. umowa zlecenia)?
Rozstrzyga to art.22 Kodeksu pracy. Zgodnie z nim, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Dodajmy, że ryzyko gospodarcze tej działalności spoczywa na pracodawcy, a nie na pracowniku.
W tym kontekście ważne jest to, że zatrudnienie we wskazanych warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu tych warunków wykonywania pracy.
Z pewnymi wyjątkami pracownikiem może być osoba, która ukończyła 18 lat. Osoba ograniczona w zdolności do czynności prawnych może bez zgody przedstawiciela ustawowego nawiązać stosunek pracy oraz dokonywać czynności prawnych, które dotyczą tego stosunku. Jednakże gdy stosunek pracy sprzeciwia się dobru tej osoby, przedstawiciel ustawowy za zezwoleniem sądu opiekuńczego może stosunek pracy rozwiązać.
Uchwały zgromadzenia wspólników w spółce z o.o.
Czy zbycie nieruchomości w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wymaga uchwały zgromadzenia wspólników?
Tak, o ile umowa spółki nie stanowi inaczej. Można zatem uregulować to w umowie spółki w odmienny sposób, choć w praktyce odstępstwo to jest rzadkie.
W myśl art.227 Kodeksu spółek handlowych uchwały wspólników są podejmowane na zgromadzeniu wspólników. Bez jego odbycia mogą być powzięte uchwały, jeżeli wszyscy wspólnicy wyrażą na piśmie zgodę na postanowienie, które ma być powzięte, albo na głosowanie pisemne.
Stosownie do art.228 Ksh, uchwały wspólników, poza innymi sprawami wymienionymi w przepisach lub umowie spółki, wymaga:
1) rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania zarządu z działalności spółki, sprawozdania finansowego za ubiegły rok obrotowy oraz udzielenie absolutorium członkom organów spółki z wykonania przez nich obowiązków;
2) postanowienie dotyczące roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej przy zawiązaniu spółki lub sprawowaniu zarządu albo nadzoru;
3) zbycie i wydzierżawienie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części oraz ustanowienie na nich ograniczonego prawa rzeczowego;
4) nabycie i zbycie nieruchomości, użytkowania wieczystego lub udziału w nieruchomości, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej;
5) zwrot dopłat;
6) zawarcie umowy, o której mowa w art. 7 (tzn. o zarządzanie spółką zależną).
