Okres przedświąteczny powoduje, że wiele podmiotów decyduje się na organizację okolicznościowych przyjęć dla pracowników. Warto aby poniesione wydatki na imprezę branżową (firmową) mogły stanowić podatkowe koszty pośrednie w dacie poniesienia.

Jeśli nie noszą znamion wystawności i ponoszone są na organizację uroczystości mających na celu podkreślenie znaczenia sektora, to w części przypadającej na obecnych i byłych pracowników (emerytów) można je odliczyć. Inaczej jest natomiast, jeśli chodzi o zaproszone osoby trzecie (m.in. przedstawicieli władz i społeczności lokalnych oraz przedstawicieli firm współpracujących ze Spółką. Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi z  13.02.2013 r., IPTPB3/423-429/12-3/GG.

Sprawa dotyczyła Spółki prowadzącej działalność w sektorze górniczo-energetycznym, choć może być właściwą wskazówką dla stosowania również przez podmioty działające w innych branżach.

Zachęcam do zapoznania się ze wspomnianą interpretacją albowiem w zawartych pytaniach i wskazanym stanie faktycznym, a także w udzielonej odpowiedzi (w wydanej interpretacji) można znaleźć wiele podpowiedzi, jak radzić sobie z takimi sprawami.

Z danych przedstawionych wczoraj przez Komisję Europejską wynika, że Polska jest najmniej przyjaznym krajem dla rozpoczynających biznes. Zamykamy stawkę w zakresie procedur administracyjnych związanych z zarejestrowaniem własności oraz z rozpoczęciem działalności gospodarczej.

W porównaniu do wcześniejszych lat poprawiły się statystyki czasu potrzebnego na rozwikłanie sporów w sprawach cywilnych i handlowych (5 miejsce w UE). Co ciekawe, z raportu wynika, iż zwiększenie efektywności wymiaru sprawiedliwości w Polsce nie wymaga większych nakładów finansowych czy zwiększenia zatrudnienia, lecz zmian strukturalnych i lepszego podziału pracy.
Unijna komisarz sprawiedliwości Viviane Reding zauważyła wczoraj, że narodowe reformy systemu sprawiedliwości stają się istotnym strukturalnym składnikiem gospodarczej strategii krajów UE.

Decyzje prawne muszą być wydawane w sposób przewidywalny, terminowy i dający się wyegzekwować, a bez niezależności i efektywności wymiaru sprawiedliwości w zasadzie nie można mówić o atrakcyjnym miejscu inwestycji.

Zbiegło się to w czasie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego niekwestionującego przepisu pozwalającego ministrowi na reformę małych sądów. Zdaniem TK, minister sprawiedliwości ma obowiązek sprawnie zarządzać sądownictwem, musi więc mieć prawo do szybkiej reorganizacji. Czas pokaże czy wygrana ministra Jarosława Gowina przed Trybunałem Konstytucyjnym poprawi jakość polskiego sądownictwa.

Wielu przedsiębiorców zastanawia się czyim interesem kieruje się sąd wydając postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Otóż pierwszeństwo interesu wynika z celów oraz zasad PUiN. Zgodnie z założeniami ustawodawcy przyjęto, że Prawo upadłościowe i naprawcze ma przede wszystkim spełniać trzy podstawowe cele:

1. dążyć do zaspokojenia w jak największym stopniu wierzycieli dłużnika (funkcja windykacyjna),
2. nie dopuszczać do dalszego zadłużania niewypłacalnego dłużnika (funkcja profilaktyczna),
3. poprzez swoje unormowania kształtować u przedsiębiorców wzorzec właściwego zachowania w sferze prowadzonej działalności gospodarczej (funkcja wychowawcza).

W postępowaniu upadłościowym obowiązuje zasada dominacji ogólnego interesu wierzycieli. Realizowana jest ona poprzez zespolenie spraw upadłościowych (likwidacyjnych i układowych) w jednym postępowaniu. Sąd, wydając postanowienie o ogłoszeniu upadłości, musi zdecydować, czy ogłosi upadłość z możliwością zawarcia układu, czy też upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego.

Podejmując tę decyzję sąd musi uwzględnić zasadę optymalizacji, a więc jak największy stopień zaspokojenia wierzycieli. Jeżeli z poczynionych przez sąd ustaleń wynikać będzie, że większe prawdopodobieństwo zaspokojenia (w jak największym stopniu) daje ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu, to zważywszy na pierwszeństwo uwzględnione w art. 2, taką właśnie decyzję podejmie.

Ustawodawca określa zasady interpretacyjne na wypadek konfliktu interesów poszczególnych wierzycieli i interesów ogólnych (np. pracowników upadłego). W tym sporze pierwszeństwo zawsze przyznaje się interesowi wierzycieli, rozumianemu w kategoriach ilościowych, tj. stopnia zaspokojenia. Interesy pracowników w postaci ochrony miejsc pracy i utrzymanie przedsiębiorstwa jako zorganizowanego podmiotu gospodarczego mogą być uwzględnione jedynie wtedy, gdy nie stoi to w sprzeczności z celem nadrzędnym, a więc zaspokojeniem wierzycieli w jak największym stopniu.

Podstawą ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność dłużnika. Samo pojęcie .niewypłacalności. ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Zgodnie z tą definicją każdy, kto w terminie nie płaci swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy bądź ustawy, staje się niewypłacalny.

UWAGA! Tak jak nie można ogłosić upadłości w przypadku istnienia jednego wierzyciela, tak nie można mówić o niewypłacalności, gdy dłużnik nie spłaca jednego (chociażby znacznego) zobowiązania.

Kiedy powstaje niewypłacalność dłużnika

Zgodnie z rozumianą wprost ustawową definicją niewypłacalność dłużnika powstaje już następnego dnia po dniu, w którym winien on spłacić chociażby dwa swoje zobowiązania, jednak nie każdy przypadek niewypłacalności pociąga za sobą ogłoszenie upadłości. Podstawa ta powstaje dopiero wówczas, gdy dłużnik z braku środków płatniczych nie płaci przeważającej części swoich długów. Zaprzestanie płacenia długów, aby mogło stanowić przyczynę ogłoszenia upadłości, musi odnosić się do długów już wymagalnych, na których zapłatę wierzyciele nalegają.

Niespłacanie wymagalnych zobowiązań jest podstawową przesłanką ogłoszenia upadłości w stosunku do wszystkich dłużników posiadających zdolność upadłościową. W przypadku osób prawnych albo jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną uważa się, że podstawa ogłoszenia upadłości dłużnika powstaje także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku i to nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje. Zgodnie z treścią art. 10 w zw. z art. 11 upadłość ogłasza się wobec osoby, która nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań. Próbę łagodzenia i zracjonalizowania ustawowej regulacji podjął w wyroku z 19.01.2011 r. Sąd Najwyższy, uznając, że przewidziana w art. 11 ust. 1 niewypłacalność dłużnika zachodzi dopiero wtedy, gdy dłużnik z braku środków przez dłuższy czas nie wykonuje części lub całości swoich wymaganych zobowiązań (V CSK 211/10) [1].

Podczas badania stosunku wartości majątku dłużnika do wartości ogólnej jego zobowiązań nie decyduje wartość księgowa, lecz rzeczywista. Oznacza to m.in. uwzględnianie także majątku księgowo całkowicie zamortyzowanego, który może nadal posiadać wartość rynkową (np. stare urządzenia, złom, pojazdy mechaniczne, wyposażenie biurowe).

Wpływ majątku dłużnika na ogłoszenie upadłości

Niewypłacalność i przewaga zobowiązań dłużnika nad jego aktywami to nie jedyne przesłanki ogłoszenia upadłości. Dłużnik musi jeszcze mieścić się w katalogu wymienionym w art. 5, a zatem nie należeć do grupy podmiotów, o których mowa w art. 6 (patrz: Wobec kogo można ogłosić upadłość, a wobec kogo nie można?), a nadto posiadać majątek pozwalający na pokrycie kosztów postępowania.

Sąd zawsze ma na względzie dokumenty zgromadzone w danej sprawie. Jeżeli w jego ocenie nie budzi wątpliwości fakt, iż zachodzą pozytywne przesłanki do ogłoszenia upadłości, bo bezspornym jest, iż dłużnik nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań, a także na stałe zaprzestał spłacać swoje zobowiązania, to tym samym zostały spełnione przesłanki, od których ustawa uzależnia możliwość ogłoszenia upadłości.

Aby można było wydać taką decyzję koniecznym jest ustalenie, iż majątek dłużnika wystarczy na zaspokojenie kosztów postępowania (art. 13 ust. 1 PUiN). Wynika to z faktu, iż celem postępowania upadłościowego jest zaspokojenie (choćby w minimalnym stopniu) wierzycieli upadłego dłużnika. Tym samym, jak wskazuje się w doktrynie, w sytuacji, gdy nie jest możliwie osiągnięcie tego celu, tj. uzyskane środki pieniężne zostaną przeznaczone jedynie na koszty postępowania, bez choćby częściowego zaspokojenia wierzycieli, to nie powinno się go w ogóle wszczynać [2].

Na marginesie należy wskazać, iż w orzecznictwie wyrażono pogląd, że wierzytelności i roszczenia nie należą do majątku dłużnika, o którym mowa w art. 13 prawa upadłościowego i naprawczego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 1.04.2003 r., II CK 484/02, OSP 2004, nr 3, poz. 38, s. 160).

Jakie są koszty postępowania upadłościowego

Za koszty postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika, zgodnie z treścią art. 230, uznaje się następujące wydatki:

• wynagrodzenie i wydatki syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy oraz ich zastępców,
• wynagrodzenie i wydatki członków rady wierzycieli,
• wydatki związane ze zgromadzeniem wierzycieli,
• koszty doręczeń, obwieszczeń i ogłoszeń,
• przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości podatki i inne daniny publiczne,
• wydatki związane z zarządem masy upadłości, w tym przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości należności ze stosunku pracy oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wydatki związane z likwidacją masy upadłości, chociażby do likwidacji doszło na podstawie układu.

Sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości, uznając, iż zachodzi sytuacja, o której mowa w art. 13 ust. 1, i która nie pozwala na ogłoszenie upadłości, a jednocześnie brak w tym przedmiocie przeszkody określonej w art. 13 ust. 3.

---

[1] Podobnie Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.05.2011 r., V CSK 352/10, wskazując, iż przez stan niewypłacalności należy rozumieć .stan trwałego niewykonywania większości wymagalnych zobowiązań., co udowadniane jest przy zastosowaniu wszelkich zasad i przepisów prawa procesowego dotyczących postępowania dowodowego i ustaleń faktycznych, w tym art. 229, art. 230 i 231 KPC.

[2] Podobnie S. Gurgul, op.cit., s. 61‒62; F. Zedler, A. Jakubecki, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarze, Zakamycze 2003, s. 47; D. Zienkiewicz, op.cit., s. 39.

---

Zobacz pełny tekst Ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo Upadłościowe i Naprawcze

Krąg podmiotów, wobec których można złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości to:

• przedsiębiorca – chodzi tu o osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, o których mowa w art. 33 ¹ § 1 k.c (np. osobowe spółki handlowe, tj. spółka jawna, partnerska, komandytowa i komandytowo-akcyjna oraz spółki kapitałowe w organizacji, tj. spółka z o.o. w organizacji i spółka akcyjna w organizacji, choć zagadnienie to nie jest bezsporne), prowadzącą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową (art. 43 ¹ k.c. – ogólna definicja przedsiębiorcy). Tak szerokie ujęcie mieści w sobie działalność gospodarczą niezależną od celu gromadzenia środków. W swoim zakresie obejmuje więc także działalność fundacji i stowarzyszeń, jeżeli prowadzą jakąkolwiek działalność gospodarczą przynoszącą dochód.

• spółki jawne;
• spółki partnerskie;
• spółki komandytowe;
• spółki komandytowo-akcyjne;
• spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;
• spółki akcyjne;
• spółdzielnie;
• przedsiębiorstwa państwowe;
• jednostki badawczo-rozwojowe;
• przedsiębiorcy określeni w przepisach o zasadach prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne;
• inne osoby prawne, jeżeli wykonują działalność gospodarczą i podlegają obowiązkowi wpisu do rejestru, o którym mowa w ustawie o Krajowym Rejestrze Sądowym. W rejestrze tym rejestrowane są stowarzyszenia, inne organizacje społeczne i zawodowe, fundacje oraz publiczne zakłady opieki zdrowotnej);
• oddziały przedsiębiorstw zagranicznych działających na terenie Rzeczypospolitej Polskiej;
• główne oddziały zagranicznych zakładów ubezpieczeń;
• główne oddziały zagranicznych zakładów reasekuracji;
• instytucje gospodarki budżetowej.

Wobec kogo nie można zgłosić wniosku o ogłoszenie upadłości

Istnieją także podmioty, wobec których nie można złożyć wniosku o ogłoszenie upadłości, co oznacza, że nie posiadają one zdolności upadłościowej. Są nimi:

• Skarb Państwa, który jest osobą prawną reprezentującą państwo jako właściciela majątku w obrocie prawnym, z wyjątkiem majątku pozostającego we władztwie innych osób prawnych (art. 34 k.c.). Zakaz ogłoszenia upadłości dotyczy Skarbu Państwa w całości, niezależnie od tego, w jakim zakresie jego statio fisci (tj. jednostka organizacyjna Państwa przez którą działa Skarb Państwa) prowadzą działalność gospodarczą.
• Ta sama zasada dotyczy jednostek samorządu terytorialnego, takich jak np. gmina czy powiat.
• Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej utworzone na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej. Tymi publicznymi samodzielnymi ZOZ, zgodnie z przywołaną ustawą, będą m.in. szpitale, przychodnie, ośrodki zdrowia, zakłady rehabilitacji leczniczej, pogotowia ratunkowe, poradnie, laboratoria diagnostyczne.
• Instytucje i osoby prawne utworzone w drodze ustawy mogą funkcjonować w obrocie w sposób nieodbiegający od innych przedsiębiorstw, ale ich zdolność upadłościową wyłączono z uwagi na tryb ich powołania. Przykładem takich podmiotów mogą być Porty Lotnicze, Poczta Polska, Narodowy Bank Polski, Polska Akademia Nauk, Agencja Rynku Rolnego, Policja, Komisja Papier ów Wartościowych, Bankowy Fundusz Gwarancyjny, Polskie Koleje Państwowe [2].
• Właściciel indywidualnego gospodarstwa rolnego, ale jedynie wówczas, jeśli jest nim osoba fizyczna. Z brzmienia tego przepisu wynika jednoznacznie, iż w przypadku gdy gospodarstwo rolne prowadzi osoba prawna, to przysługuje jej zdolność upadłościowa. Osoba fizyczna uzyska zdolność upadłościową także w przypadku, gdy oprócz prowadzenia gospodarstwa rolnego prowadzi również inną działalność gospodarczą.

---

¹ S. Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, 8 wydanie, C.H. Beck, Warszawa 011, s. 26.

² Szeroką listę podmiotów wyłączonych na podstawie art. 6 pkt 4 ustawy podają M. Przychodzki, K. Sącińska, Brak zdolności upadłościowej osób prawa publicznego, .Przegląd Prawa Handlowego. 2006, nr 4, s. 27.33.

Często spotykana jest sytuacja, gdy postępowanie upadłościowe zostało już wszczęte, a dłużnik spłaca nagle swoje długi. Co się wówczas dzieje z wnioskiem o ogłoszenie upadłości?

Kiedy można, a kiedy nie można cofnąć wniosku ogłoszenie upadłości

Dla każdego wierzyciela i dłużnika ważne jest, że zgłoszony w odpowiednim czasie wniosek o ogłoszenie upadłości można skutecznie cofnąć (np. podczas rozprawy lub na piśmie nie wymagającym szczególnie skomplikowanych treści). Jeżeli dzieje się tak jeszcze przed wydaniem postanowienia o ogłoszeniu upadłości, i wówczas skutkuje umorzeniem postępowania. Umorzenie jest oczywistą konsekwencją faktu, iż postępowanie to nie może toczyć się bez udziału uprawnionego wnioskodawcy. Ponieważ jednak ogłoszenie upadłości wywołuje nieodwracalne skutki niezależnie od tego, czy doszło do uprawomocnienia się takiego postanowienia, cofnięcie wniosku o ogłoszenie upadłości przed jego uprawomocnieniem nie będzie już skutkowało umorzeniem tego postępowania. Tak więc z chwilą ogłoszenia upadłości wnioskodawca traci możliwość skutecznego cofnięcia wniosku, a samo postępowanie upadłościowe musi toczyć się dalej. Wynika to z natychmiastowej skuteczności postanowienia o ogłoszeniu upadłości.

Wnioski straszaki mogą się zemścić

Przy okazji warto wspomnieć, że w praktyce zdarzają się tzw. wnioski straszaki, którymi (na ogół wierzyciele) wnioskodawcy starają się wywrzeć presję zapłaty na swych kontrahentach (na ogół na dłużnikach). Pochopny wierzyciel składając wniosek o ogłoszenie upadłości w złej wierze może narazić się na to, iż sąd, oddalając tenże wniosek obciąży go kosztami postępowania i może nawet nakazać wierzycielowi złożyć publiczne oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie (tzn. wprost stwierdzające, że wniosek ten złożył w złej wierze). Dodatkowo w takiej sytuacji dłużnikowi i co bardzo ważne również osobie trzeciej przysługuje przeciwko wierzycielowi roszczenie o naprawienie szkody (por. art. 34 PUiN)[1].

---

[1] Ustawa z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze

Art. 34. 1. W przypadku złożenia przez wierzyciela wniosku w złej wierze, sąd, oddalając wniosek o ogłoszenie upadłości, obciąży wierzyciela kosztami postępowania i może nakazać wierzycielowi złożenie publicznego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.
2. W przypadku oddalenia wniosku wierzyciela o ogłoszenie upadłości złożonego w złej wierze, dłużnikowi, a także osobie trzeciej przysługuje przeciwko wierzycielowi roszczenie o naprawienie szkody.

Zobacz pełny tekst Ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze

Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości – kto właściwie może to zrobić?

Wniosek o ogłoszenie upadłości w postępowaniu upadłościowym

Postępowanie upadłościowe może rozpocząć się jedynie na wniosek osób do tego uprawnionych. Zawsze będzie to wierzyciel, który uprawdopodobnił (np. poprzez złożenie niewykonanej przez dłużnika w całości lub w części umowy, nieuregulowanej faktury, doręczonego dłużnikowi wezwania do zapłaty, prośby dłużnika o rozłożenie zadłużenia na raty, pisma dłużnika tłumaczącego swe opóźnienia w zapłacie problemami finansowymi, a zwłaszcza utratą płynności finansowej) istnienie swojej wierzytelności, oraz sam dłużnik.

Wniosek o ogłoszenie upadłości w postępowaniu o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej

W zakresie postępowania o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wniosek ten mogą zgłosić:

• wierzyciel,
• tymczasowy nadzorca sądowy,
• zarządca przymusowy,
• syndyk,
• nadzorca sądowy,
• zarządca,
• a także Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
• oraz Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego (zob. art.376 ust.1 PUiN)[1].

Jeżeli wniosek złoży osoba nieuprawniona zostaje on oddalony przez sąd. Mimo faktu, że postępowania uregulowane w ustawie spełniają istotne funkcje regulacyjne w obrocie gospodarczym i często oczywistym będzie, iż wszczęcie postępowania upadłościowego jest konieczne, to jednak nie będzie ono prowadzone bez odpowiedniego wniosku uprawnionego podmiotu.

---

[1] Ustawa z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (PUiN):

Art. 376. 1. Postępowanie w sprawach, o których mowa w art. 373 i 374, wszczyna się na wniosek wierzyciela, syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy, a także Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i Przewodniczącego Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. W sprawach tych stosuje się przepisy o postępowaniu nieprocesowym.

Zobacz pełny tekst Ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze

Dziś omówię krótko bardzo praktyczny temat dotyczący postępowania upadłościowego, z którym często zwracają się do mnie klienci:

Czy postępowanie upadłościowe można prowadzić tylko dla jednego wierzyciela?

Postępowanie upadłościowe nie może toczyć się z udziałem tylko jednego wierzyciela, bo ustawa mówi o wspólnym dochodzeniu roszczeń wierzycieli. Jeżeli istnieje tylko jeden wierzyciel, w świetle racjonalnego działania może on dłużnikowi wytoczyć proces, a następnie wszcząć jednostkowe postępowanie egzekucyjne.

Za wciąż obowiązujący uznać należy pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z 27.05.1993 r., III CZP 61/93, zgodnie z którym ogłoszenie upadłości może nastąpić jedynie wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch wierzycieli podmiotu gospodarczego, których wniosek dotyczy. Jeżeli zatem zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości i okaże się, iż w ewentualnym postępowaniu upadłościowym miałby brać udział jeden wierzyciel, to z przytoczonych powodów sąd go oddali.

---

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1993 r. III CZP 61/93:

Ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch wierzycieli podmiotu gospodarczego, którego dotyczy wniosek.

Ogłoszenie upadłości podmiotu gospodarczego ma na celu wdrożenie postępowania upadłościowego. Z przepisów Prawa upadłościowego dotyczących tego postępowania wynika, że jego celem jest likwidacja majątku masy upadłości (art. 110 i nast.) oraz równomierne zaspokojenie wszystkich wierzycieli (art. 203 i nast.). Służą temu przewidziane w Prawie upadłościowym takie czynności, jak zgłoszenie wierzytelności, ustalenie listy wierzytelności, możliwość zawarcia przez upadłego układu z wierzycielami nie uprzywilejowanymi, wreszcie podział funduszów masy upadłości. Wszystkie te czynności byłyby bezprzedmiotowe w wypadku istnienia jednego tylko wierzyciela upadłego. Poza tym jeden wierzyciel może osiagnąć ewentualne zaspokojenie swoich wierzytelności w stosunku do upadłego, wytaczając mu proces i następnie prowadząc egzekucję na swoją rzecz. Nie zachodzi zatem potrzeba udzielania mu ochrony prawnej w postaci ogłoszenia upadłości dłużnika. Z powyższych względów uznać trzeba, że z samego celu instytucji upadłości, wprowadzonej po to, aby doprowadzić do równomiernego zaspokojenia wszystkich wierzycieli dłużnika, wynika, że postępowanie upadłościowe może być wdrożone tylko w wypadku istnienia przynajmniej dwóch wierzycieli upadłego dłużnika.