Wielu przedsiębiorców zastanawia się czyim interesem kieruje się sąd wydając postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Otóż pierwszeństwo interesu wynika z celów oraz zasad PUiN. Zgodnie z założeniami ustawodawcy przyjęto, że Prawo upadłościowe i naprawcze ma przede wszystkim spełniać trzy podstawowe cele:
- dążyć do zaspokojenia w jak największym stopniu wierzycieli dłużnika (funkcja windykacyjna),
- nie dopuszczać do dalszego zadłużania niewypłacalnego dłużnika (funkcja profilaktyczna),
- poprzez swoje unormowania kształtować u przedsiębiorców wzorzec właściwego zachowania w sferze prowadzonej działalności gospodarczej (funkcja wychowawcza).
W postępowaniu upadłościowym obowiązuje zasada dominacji ogólnego interesu wierzycieli. Realizowana jest ona poprzez zespolenie spraw upadłościowych (likwidacyjnych i układowych) w jednym postępowaniu. Sąd, wydając postanowienie o ogłoszeniu upadłości, musi zdecydować, czy ogłosi upadłość z możliwością zawarcia układu, czy też upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego.
Podejmując tę decyzję sąd musi uwzględnić zasadę optymalizacji, a więc jak największy stopień zaspokojenia wierzycieli. Jeżeli z poczynionych przez sąd ustaleń wynikać będzie, że większe prawdopodobieństwo zaspokojenia (w jak największym stopniu) daje ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu, to zważywszy na pierwszeństwo uwzględnione w art. 2, taką właśnie decyzję podejmie.
Ustawodawca określa zasady interpretacyjne na wypadek konfliktu interesów poszczególnych wierzycieli i interesów ogólnych (np. pracowników upadłego). W tym sporze pierwszeństwo zawsze przyznaje się interesowi wierzycieli, rozumianemu w kategoriach ilościowych, tj. stopnia zaspokojenia. Interesy pracowników w postaci ochrony miejsc pracy i utrzymanie przedsiębiorstwa jako zorganizowanego podmiotu gospodarczego mogą być uwzględnione jedynie wtedy, gdy nie stoi to w sprzeczności z celem nadrzędnym, a więc zaspokojeniem wierzycieli w jak największym stopniu.
