W obawie przed ujawnieniem szczególnie ważnych informacji po ustaniu stosunku pracy pracodawcy zawierają z pracownikami umowy o zakazie konkurencji. Podstaw prawnych tego działania należy poszukiwać w art. 1012 k.p. Umowa o zakazie konkurencji po zakończeniu stosunku pracy powinna przewidywać okres obowiązywania zakazu oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy za powstrzymanie się od świadczenia pracy w umówionym terminie. Szczególnie często pracodawcy zawierają umowy o zakazie konkurencji z członkami zarządu przedsiębiorstwa, tj. osobami mającymi najbardziej rozległą wiedzę na temat jego funkcjonowania, stanowiącymi także skrzętnie ukrywaną przed konkurencją tajemnicę.
Podpisując umowę o zakazie konkurencji z członkiem zarządu należy pamiętać o wymaganiach wynikających z art. 210 § 1 k.s.h., zgodnie z którymi w umowie między spółką a członkiem zarządu spółkę reprezentuje rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. Konsekwencją niedochowania przewidzianych w Kodeksie spółek handlowych zasad reprezentacji jest bezwzględna nieważność umowy o zakazie konkurencji. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 07.03.2012 r., II PK 159/11, wskazując, iż „niezachowanie wymaganej reprezentacji spółki przy zawieraniu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy powoduje jej bezwzględną nieważność”. Umowa o zakazie konkurencji zawarta z naruszeniem art. 210 § 1 k.s.h. nie wywołuje skutku w postaci zobowiązania pracodawcy do wypłaty odszkodowania, ani po stronie pracownika w postaci obowiązku powstrzymania się od działalności konkurencyjnej po ustaniu zatrudnienia.