Szkoda poniesiona przez wierzyciela polega na tym, że wskutek niezgłoszenia albo spóźnionego zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wierzyciel został pozbawiony zaspokojenia albo zaspokojony został w mniejszym stopniu, niż gdyby wniosek złożono w odpowiednim czasie.
Celem wykazania szkody wierzyciel musi zatem udowodnić, że w wyniku zaniechania zgłoszenia wniosku zmniejszył się majątek masy upadłości i wskutek tego w podziale funduszów masy nie otrzymał nic albo otrzymał mniej, niżby na niego przypadało, gdyby wniosek był zgłoszony we właściwym czasie (zob. orz. Sądu Najwyższego z 9.09.1938 r., C I 213/38, OSN 1938, poz. 188). Co istotne, szkoda może polegać także na tym, iż wprawdzie majątek masy nie uległ zmniejszeniu, ale mniejsze zaspokojenie wierzyciela lub jego brak wynika ze zwiększenia się ogólnej sumy wierzytelności zaspokajanych w upadłości albo z ustanowienia zabezpieczeń na składnikach majątku dłużnika.
W art. 21 ust. 4 przyjęto, że wniosek o zezwolenie na wszczęcie postępowania naprawczego dłużnik może zgłosić już we wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w wykonaniu przez niego zobowiązań nie ma charakteru trwałego, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10% wartości bilansowej przedsiębiorstwa. W ten sposób dłużnik nie naraża się na zarzut, że nie zgłosił w terminie wniosku o ogłoszenie swej upadłości, a jednocześnie zachowuje szanse na wszczęcie postępowania naprawczego.
