Komornik pobiera opłatę przewidzianą w art. 53a ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn.: Dz.U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1376 ze zm.) od wierzyciela – to teza bardzo istotnej dla praktyki postępowania egzekucyjnego uchwały składu 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18.10.2013 r., sygn. akt III CZP 57/13.
Należy przypomnieć, iż zgodnie z art. 53a ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w razie odnalezienia majątku dłużnika na podstawie wniosku złożonego przez wierzyciela komornik pobiera opłatę stałą w wysokości 5% szacunkowej wartości tego majątku, nie więcej jednak niż 100% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Opłata ta ulega zmniejszeniu o kwotę opłaty pobranej na podstawie ust. 1 (tj. o kwotę w wysokości 2% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia uiszczoną przez wierzyciela wraz z wnioskiem o poszukiwanie majątku). W praktyce pojawił się jednak problem, czy komornik może – w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na jego bezskuteczność – wyegzekwować należną mu opłatę stałą od wierzyciela? Ze stanowiska Sądu Najwyższego wynika, że jest to dopuszczalne.
Uzasadnienie powołanej uchwały zostanie opublikowane za miesiąc (zob. art. 39821 k.pc.). Jego znajomość jest o tyle istotna, iż w doktrynie nie brakuje głosów przeciwnych rozwiązaniu, za którym opowiedział się Sąd Najwyższy (por. uwagi na ten temat m.in. A. Marciniak, Ustawa o komornikach sądowych i egzekucji. Komentarz, LexisNexis 2012, opubl. LexPolonica).
