Unormowanie art. 34 PUiN ma przeciwdziałać składaniu przez wierzyciela wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika dla szykany i wywarcia nacisku na dłużnika, aby spełnił świadczenie.

Normalną drogą dochodzenia wierzytelności przeciwko dłużnikowi, który nie spełnia swego zobowiązania w ustalonym pomiędzy stronami terminie, jest proces cywilny, a następnie egzekucja. Dochodzenie wierzytelności w drodze postępowania upadłościowego jest utrudnione, wymaga ogłoszenia upadłości dłużnika i nieodwracalnie zmienia jego sytuację na rynku, na którym funkcjonował. Rozpowszechnienie w danym środowisku informacji o złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości danego podmiotu może prowadzić do utraty zaufania kontrahentów w stosunku do dłużnika i powstania szkód stricte majątkowych.

Zgodnie z normą art. 7 k.c. dobrą wiarę domniemywa się, co oznacza, że w razie sporu ciężar dowodu co do braku dobrej wiary wierzyciela spoczywa na dłużniku. Wykazanie złej wiary polega na udowodnieniu, że wierzyciel w chwili składania wniosku o upadłość wiedział o nieistnieniu podstaw ogłoszenia upadłości dłużnika lub wprawdzie nie wiedział, lecz braku wiedzy w tym zakresie nie można uznać za usprawiedliwiony w konkretnych okolicznościach sprawy. Podstawowym skutkiem oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika złożonego w złej wierze jest obligatoryjne obciążenie wierzyciela kosztami postępowania. Ewentualnie nakazanie przez sąd wierzycielowi, który w złej wierze złożył wniosek o upadłość, aby złożył publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie, prowadzić ma do usunięcia następstw, które w opinii publicznej wywołała wiadomość o wniesieniu wniosku o ogłoszenie jego upadłości.

Jeżeli sąd oddali wniosek wierzyciela o ogłoszenie upadłości dłużnika i uzna, iż wniosek ten został złożony w złej wierze po stronie dłużnika mogą powstać roszczenia odszkodowawcze. Przepis art. 34 ust. 2 PUiN nie jest samodzielną podstawą takiego roszczenia. Dochodzenie odszkodowania możliwe jest na podstawie przepisów ogólnych Kodeksu cywilnego, przy wystąpieniu szkody i istnieniu związku przyczynowego pomiędzy jej powstaniem a złożeniem wniosku w złej wierze.